"De helling proef

Verslag van 6 september 2011
Gisteren zijn we vanaf Vierzon vetrokken naar het zuiden om uiteindelijk te belanden op onze eindbestemming in Monteletang. We vertokken onder het schijnsel van een werkelijk stalende zon. De weg voerde ons door een ongelofelijk mooi landschap. Het begon allemaal wat vlak maar steeds meer kwamen we in heuvelachtig gebied terecht. Soms leek het of we de enigen waren die van de weg gebruik maakten. Kilometers lang kwamen we echt niemand tegen. In sommige dorpen leek de tijd stil gestaan te hebben. Op enig moment zagen we een mooie torenspits boven het landschap uittoornen. Dat wilden we zeker even van dichtbij gaan bekijken en weken even van de route af. De toren was de spits van een basiliek in een adembenemend dorpje met kleine en steile straatjes. Gekomen bij deze basiliek bleek het te gaan om de Basiliek des Enfants in het dorpje Chateau sur Mer. Tijdens het bezoek aan deze kerk zagen wij dat er op bijna alle muren tegeltjes waren geplaatst met daarop namen van personen die allemaal kort geleefd hadden. Daarnaast nog de nodige tegeltjes die verwezen naar bepaalde jaartallen die een relatie hadden met een kindergebeurtenis. Het gebouw werd schijnbaar mede onderhouden door een oudere vrouw die daar druk bezig was in de kerk om de grond te vegen en het altaar te boenen. Na enige tijd zijn we vetrokken in de richting van Montelatang. Na ongeveer 1 uurtje gereden te hebben kwamen we vervolgens bij een dorpje en voerde onze navigatie ons naar een stukje weg met een hellingpercentage van meer dan 14 procent. Dit stukje weg was de verbinding tussen twee iets grotere wegen en was slechts 2 meter breed en ongeveer 40 meter lang. Als echte kamikazepiloten storten we ons in de diepte. Beneden gekomen moest er direct een haarspeldbocht naar links gemaakt worden om aansluiting te vinden met de iets grotere weg, die weer vrij steil naar boven ging en ons naar een plateau leidde. Na bekomen te zijn van dit toch wel enigszins spannend stukje weg konden we met iets verhoogde hartslag de weg vervolgen. Onderweg viel het ons op dat er veel gebruik was gemaakt van gravel op het wegdek. Overal was men bezig om reparaties uit te voeren was dit tot gevolg had. Soms leek het een sloot van gravel waar we doorheen moesten rijden. De onderlinge afstand tussen ons moest worden vergroot in verband met steenslag. Een stuk van de D940 A was ongeveer 21 km lang en we hebben daar uiteindelijk door de gravel ongeveer drie kwartier tot een uur over gedaan. Snelheden boven de 40 km per uur waren slechts een uitzondering op de weg die op sommige plaatsen maar 3 meter breed was. Deze weg slingerde door dorpjes heen
Uiteindelijk kwamen we rijdende via een prachtig stuk weg door de bossen bij onze eindbestemming. We werden hartelijk welkom geheten door de eigenaar en zijn vrouw die we direct bij de voornaam diende te noemen. Naud en Edith baten het etablissement al 15 jaar uit. Het is een geweldig mooi pand enigszins afgelegen midden in de bossen. Omdat het hoogseizoen al voorbij was konden we elk een eigen kamer krijgen. De kamers waren netjes en zagen er verzorgd uit. We voelden ons direct thuis en hebben als NOVIB-gasten aan de tafel van de familie mee mogen eten. Het menu bestond uit quiche, salade en tong in pepersaus. Hierbij werd een goed glas wijn geserveerd. Onderwijl kon de voetbalwedstrijd Nederland Finland worden gevolgd. Vanwege het feit dat het pand afgelegen ligt zijn de communicatiemiddelen erg beperkt. Hierdoor is het niet dagelijks mogelijk om verslag te doen. Ook zullen foto’s (nog) niet bijgevoegd kunnen worden.

Tot zover maar weer en jullie bedankt voor de geleverde commentaren…erg leuk.