13e reisverslg, Saint Pereuse

Zaterdag 7 september 2013.
Vanochtend ben ik rond 08.00 uur bruut gewekt door de koffiezetgeluiden van Dirk. In het begin van onze vakantie heb ik geprobeerd net zo vroeg als hij op te staan, maar dat was voor mij niet vol te houden. Ik heb toch nét iets meer slaap nodig dan hij. Op het moment dat ik inschat dat de koffie wel klaar zal zijn, spring ik van mijn zeer luxe luchtbed, kleed mij aan en ga snel in mijn meegebrachte enige echte ‘Berend Boudewijn tv stoel’ zitten. Afgelopen nacht heeft het kennelijk hard geregend maar daar heb ik niets van gemerkt, oorzaak drank, vermoeidheid, drank, ouderdom, drank ….. etc. Ik kijk omhoog en heb al snel in de gaten dat het droog is geworden en er zelfs een voorzichtig zonnetje tevoorschijn komt. Wat een genot toch! Deze ochtend besluiten we om eerst lekker een paar uurtjes bij de tent te blijven om gehoor te geven aan onze favoriete hobby en dat is klooien met onze mobiele telefoons en internetten op de laptop.
Het is al half één als we het een beetje zat beginnen te worden en we besluiten op onze blinkende stalen rossen naar het plaatsje Chateaux Chinon te rijden. Dit ligt op het respectabele aantal van 12 km van de camping. Na met gevaar voor ons leven de nodige haarspeldbochten te hebben getrotseerd, komen we op de plaats van bestemming aan. Via de interfone verbinding hoor ik Dirk opeens hard roepen STOP! Van schrik val ik bijna van mijn motor en vrees dat er wat ergs aan de hand is. Blijkt dat Dirk het hotel Du Parc gespot heeft waar hij drie jaar geleden met Natas en twee jaar geleden met Ed gelogeerd heeft. Dat hij mij daar niet mee naar toe genomen heeft, zegt denk ik wel genoeg, In Chateaux Chinon lopen we een erg steile weg omhoog en ik merk dat de knie en enkel van Dirk het zwaar te verduren hebben maar uiteindelijk bereiken we toch het hoogste punt. Daar gaan we het plaatselijk kerkhof op dat barstens vol met graven staat. Zo vol dat op heel veel oude graven bordjes liggen met een oproep om zich te melden bij de plaatselijke Mairie. Ik denk dat er veel behoefte is om die ruimtes te hergebruiken. Dirk neemt mij ook mee naar de plaatselijke grote kerk die dateert van rond de 1865. Dit lijkt misschien niet zo oud maar omdat veel gebouwen met de bekende ‘Franse slag’ onderhouden worden, lijkt het veel ouder. Lopend door één van de nauwe straatjes, zien we opeens een jonge dame van ongeveer 94 jaar oud lopen. We besluiten om ook eens beleefd te doen en oefenen vol trots onze pas verworven kennis van de Franse taal en zeggen in koor “Bon Jour”. Die vrouw komt direct op ons af en begint wild te gebaren en ratelt in één stuk door ongeveer 10.000 Franse woorden per minuut. We staan perplex en hebben al snel door dat we kennelijk met de plaatselijke dorpsgek te maken hebben. Wel jammer want zij keek al wel verlekkerd naar Dirk. In het dorp zien we een paar gedenk plakkaten waarop vaak de naam Francois Mitterant te lezen is. Blijkt dat deze Franse ex-president burgemeester is geweest van Chateaux Chinon en dat de plaatselijke bevolking hier erg trots op is.
Omstreeks 17.00 uur zijn we weer terug op de camping omdat we vanavond door buurvrouw Patricia zijn uitgenodigd om te komen eten in haar riante Franse buitenhuis. Omdat we toch wel heel graag een wijntje willen drinken, besluiten we om lopend naar haar toe te gaan. Volgens de TomTom een loopje van 40 minuten maar binnen 30 minuten krijgen we het huis al in zicht en kunnen we Patricia een flesje wijn als geschenk overhandigen. Patricia en haar zus Marja maken deze avond voor ons onvergetelijk. Patricia blijkt een geweldige kokkin te zijn en Marja kletst honderd uit over van alles en nog wat. Ook wij doen een aardige duit in het zakje met een flinke dosis sterke verhalen, nog zoiets waar we erg goed in zijn. Het is al snel 23.00 uur en we besluiten om maar eens aan de wandeltocht terug te beginnen. Buiten blijkt het opeens aarde donker te zijn en Patricia legt uit dat om 22.30 uur alle openbare straatverlichting uit gaat en het dan ook veel te gevaarlijk is om lopend naar huis te gaan. Willen ze ons nog niet kwijt? We krijgen echter van Marja en Patricia het aanbod om met de auto naar de camping gebracht te worden. We stribbelen nog even zwakjes tegen met uitspraken als “Dat geeft niks want we zijn echte bikkels” en “Het is maar een klein eindje hoor” maar accepteren dan heel graag de aangeboden lift. Achterin de Peugeot 206 van Marja, waar zij eerst nog even twee kinderzitjes uit sloopt, staan wij doodsangsten uit want als een ware autocoureur stuurt Marja de auto over de donkere, bochtige kleine Franse weggetjes maar worden wij heelhuids op de camping afgezet. We bedanken Patricia en Marja voor de gezellige avond en de uitstekende maaltijd met de bekende Nederlandse zoenen en even later zien wij de achterlichten van de Peugeot weer in de donkere nacht verdwijnen. Wat een leuke avond was dat zeg en wat een leuke meiden! We gaan direct naar bed want over een paar uurtjes zullen de koffiezetgeluiden van Dirk wel weer klinken.
We gaan slapen.
“ indtil i morgen ”